Φίλες και Φίλοι μου, ζητώ,
την άδεια σας πάλι,
δύο λογάκια να σας πω,
σε στίχους με αγάπη.
Της γέννησής μας το σκοπό,
πόσοι από μας γνωρίζουν;
Και ποιας ευθύνης μέτοχοι,
είμαστε δίχως άλλο;
Ο Χρόνος της πορείας μας,
είναι προσδιορισμένος;
Ο Τρόπος που φερόμαστε,
είναι καθορισμένος;
Για την υγεία την καλή,
ποιος τάχατες φροντίζει;
Και τις κακές επιλογές,
ποιος μας τις επιτρέπει;
Εμείς από την πάρτη μας,
πρέπει να κάνουμε κάτι;
Να επιθυμούμε το καλό,
κι αγάπη να σκορπούμε;
Κι όμως τα λάθη ανθρώπινα,
είναι και συγχωρούνται,
όπως ο Θεός μας συγχωρει
για τα δικά μας λάθη.
Όταν είναι όλα καλά,
η ξεγνοιασιά μας πνίγει,
κι όταν η δυσκολίες έρχονται,
φταίνε πάντα οι άλλοι.
Ας δείξουμε παλληκαριά
και φρόνιμα γενναίο.
Αν τύχει και ξεπέσουμε,
ευθύς να σηκωθούμε.
Παρηγοριά και Δύναμη,
απ' τον Θεό ζητούμε.
Της αμαρτίας η οδός,
με τη Σαχάρα μοιάζει
κι όαση είναι ο Χριστός.
Όλους μας αγκαλιάζει.
Ελάτε Φίλες, Φίλοι μου,
ας δώσουμε τα χέρια,
μ' αγάπη να κυκλώσουμε,
συντρόφους, φίλους,
συγγενείς, γνωστούς εχθρούς,
για μια καινούργια μέρα.
Μέρα Θεού και Λυτρωμού,
από τα λάθη και τα πάθη.
Μέρα Χαράς και Ξεγνοιασιάς.
Αιώνιας Δοξολογίας Μέρα.
Ιωάννης ό Φίλος. 12.15.
Εστάλη από το Windows Phone μου
