Η αισθητική είναι πολύ σημαντική στο σινεμά. Όσο υποκειμενικό και αν είναι το κριτήριο ποια θεωρεί καλή και κακή καποιος, δε χωρά καμία αμφισβήτηση στο ποια θεωρείται σύγχρονη. Βλέποντας παλαιότερες χρονικά ταινίες, καταλαβαίνεις εκτός των άλλων και τις τάσεις που επικρατούσαν τότε. Και δε μιλάμε μόνο για κενή μόδα αλλά για μία απόπειρα κατανόησης του ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου της εποχής.
Ταξιδεύουμε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωρίζουμε τον κόσμο και τις ομορφιές του!
Οι ταινίες τρόμου ήταν ανέκαθεν ένας καμβάς πάνω στον οποίο δινόταν η ευκαιρία σε δημιουργούς να δοκιμάσουν ριζοσπαστικές ιδέες στη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη σκηνογραφία, τα εφέ και τη γενικότερη εικαστική κατεύθυνση του φιλμ. Ωστόσο, εδώ και αρκετά χρόνια το είδος που κάποτε πρωτοστατούσε στη δημιουργία με μπροστάρηδες τον Ντάριο Αρτζέντο, τον Τζον Κάρπεντερ, τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και τον Γουές Κρέιβεν, τώρα ως επί το πλείστον αναλώνεται στην ανακύκλωση μιας ξεπερασμένης πλαστικοποιημένης αισθητικής που όταν επιχειρεί να σοκάρει προκαλεί είτε χασμουρητά ή απλά έναν ανούσιο αποτροπιασμό.
