Το ρολόι μου
Προχθές το πρωί, το ρολόι μου δεν χτύπησε για να ξυπνήσω, κι όταν σηκώθηκα είχε βγει πια ο ήλιος.
«Τι έπαθες σήμερα; Ξεχάστηκες;» λέω στο ρολόι μου κι εκείνο μου απαντάει:
«Όχι, δεν βλέπεις; Οι αριθμοί μου, φύγανε».
« Α, ναι! Δεν έχεις αριθμούς! Και γιατί»;
«Μέρες τώρα μου έλεγαν ότι βαρέθηκαν και θα φύγουν, αλλά εγώ δεν τους έδινα και πολύ σημασία. Θα τους περάσει, σκεφτόμουνα. Αλλά χτες βράδυ είπα να κοιμηθώ λιγάκι, κι αυτοί βρήκαν την ευκαιρία και τό ‘σκασαν περπατώντας στις μύτες. Τι θ’ απογίνω τώρα… Έχεις ξαναδεί ρολόι δίχως αριθμούς; Πριν λίγο ήρθε κι ο κόκορας να με κοροϊδέψει που δεν θα μπορώ να σε ξυπνάω πια τα πρωινά. Αχ, σε παρακαλώ, Παραμυθά, μην με πετάξεις στα σκουπίδια, μού ‘ρχεται να κλαίω».
«Έλα, μην κάνεις έτσι», είπα στο ρολόι μου, «δεν πρόκειται να σε πετάξω. Και να μην σε νοιάζει. Θα τους βρούμε τους αριθμούς σου».
Σκέφτηκα ότι οι αριθμοί του ρολογιού μου θα έπρεπε να έχουν πάει σε κανένα ρολογάδικο για να δούνε φίλους τους, και σε λίγο βρέθηκα σ’ ένα δρόμο με πολλά ρολογάδικα. Έγινα μικρός σαν καρφίτσα κι άρχισα να χώνομαι στις βιτρίνες και να ψάχνω. Κοίταζα να δω μήπως κανένα από τα ρολόγια είχε διπλούς αριθμούς, αλλά τίποτα. Είχα απογοητευθεί πια από το ψάξιμο, όταν περπατώντας μπροστά από μια εκκλησία, σήκωσα το κεφάλι μου για να δω τι ώρα είναι… και τι βλέπω; Οι αριθμοί του ρολογιού μου, ήταν στο ρολόι της εκκλησίας. Πέταξα έως εκεί πάνω και φώναξα: «Τι κάνετε εδώ; Δεν ντρέπεστε; Γιατί φύγατε από το ρολόι; Πώς βρεθήκατε εδώ»; «Βαρεθήκαμε να βλέπουμε όλο τα ίδια και τα ίδια μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα, κι είπαμε να έρθουμε εδώ που έχει και ωραία θέα». «Λοιπόν, φτάνουν οι διακοπές. Πάμε γρήγορα σπίτι», είπα εγώ, έβαλα τους δώδεκα αριθμούς στη τσέπη του γιλέκου μου και φύγαμε πετώντας.
Σε λίγο οι αριθμοί, ήταν πάνω στο ρολόι μου κι εκείνο ευτυχισμένο έδειχνε και πάλι την ώρα.
www.paramithas.gr
